Karne Hediyesi

3.27k

Karne Hediyesi / Eğitici Masallar

Eğitici masallar kategorimizde çocuklar için zeka geliştirici, eğitici uyku masalı hazırladık, çocuklarımıza Merhamet duygusunu aşılayacak olan eğitici hikayeler imizi okuya bilir, Baba masalları katkısıyla hazırlanan Masalımızı sayfanın Alltında Bulunan Eğitici Masal vidosu ile Dinleye bilirsiniz.

Elif Çok yorulduğunu düşünüyordu. Tatilin başlaması iyi oldu, diyerek evin yolunu tuttu. Elindeki karnesini babasına gösterecek, “İşte tam istediğin gibi bir karne babacığım”, diyecekti.

Beklentileri çoktu. Her şeyden önce babasının övgülerini duymak istiyordu. Babasının kendisiyle gurur duyduğunu söylemesi yetmeyecekti.

Ya annesi? Zaten oldum olası kızını severdi. Onun üzerine titrerdi. Merhamet ne demekti, nasıl olmalıydı, annesinde görmek mümkündü. En çok babasının bağrına basmasını onu sımsıkı kucaklamasını istiyordu. Sıcacık bir sevgiydi. Belki de, Yaratıcı’nın insanın kalbine yerleştirdiği en güzel duygulardandı.

Kim bilir belki de hediyeler birbirini takip edecekti. Üstelik aylarca okula gidip geldikten sonra, şöyle on beş gün dinlenmek güzel olacaktı…

Yine aynı saatte çalan zil, babasının işten döndüğünü haber veriyordu. Koştu ve kapıyı açtı. Karşısında babası gülümsüyordu. Gözlerindeki sıcaklık gönlüne yol bulup aktı. Güzel sözlere karne sevinci eşlik etti.

Karne Hediyesi Masalımızı Dinlemek İstermisiniz

Karnesini gösterdi gözleri parlayarak. Babası, kızına övgü dolu cümleler kurdu. “Bak, dedi sana bir de müjde vereyim. Çok sevineceğin bir müjde!”. Birçok şey sıraladı kızı. Babası hepsine “hayır” dedi.

Saydıklarının içinde yakası yün olan bir kaban da vardı. Babası, “Peki o zaman seni hiç bekletmeyeyim, meraktan da kurtarayım” , dedi. Kızının gözleri parladı. Nefes almadan bekledi sanki. babası; “Kar” dedi. “Kar yağıyor!”, Onun için en büyük müjde buydu. Kar yağmasını çok isterdi.

Hemen pencereye koştu. Hava çoktan kararmıştı. Cadde üzerindeki sokak lambalarının ışığına doğru baktı. Ahenkle inen kar tanelerinin doyumsuz güzelliğini seyretti. Pencereden ayrılmak istemedi.

Annesinin uyarıcı sesiyle sofraya oturdu. Babası kızının isteğini yerine getirmek için, “Tamam, yemekten sonra dışarı çıkarız. Karda yürüyüş yaparız” dedi. Kızı buna çok sevindi. “Yaşasın!” diye bir çığlık yan komşunun evinden duyuldu.

Yemekten sonra birlikte çıktılar dışarı. Her yer bembeyaz olmuştu. İçindeki sevinç büyüdükçe büyüdü. Demek ki rahmet, gönüllerdeki sevinç titreşimlerini canlandırıyordu. Kardaki izlerine dönüp baktı defalarca.

Tam o sırada bir kedi sesi duyuldu. Cılız ve zayıf bir sesti. Kız, iki tarafına baktı durdu. Dikkat kesildi. Ses, camı kırılmış bir telefon kulübesinden geliyordu. Küçüktü ve titriyordu. Acıyan gözlerle baktı. Eğildi, sevmek istedi.

Küçük kedi kendisine ilgi gösteren b çocuktan merhamet dileniyor gibi miyavlıyordu. Onu alıp apartman önündeki küçük kulübeye koydu. “Burada üşümez” dedi. Tekrar yola koyulduklarında aklı kedide kaldı. Kafasında dönüp duran merhamet duygusu onun doyurulması gerektiğini fısıldıyordu.

Yeni açılan büyük alışveriş merkezine geldiklerinde farklı bir dünya vardı sanki. Herkes alışveriş çılgını olmuştu. Devasa bina tıklım tıklımdı. Kızının istediğini tahmin ettiği kabanı almak için ünlü bir markanın mağazasından içeriye daldılar. Kız, hayalini süsleyen kabanı giyer giymez karla buluşmak istedi.

Tekrar dışarı çıktıklarında kar hızını artırmıştı. “Böyle giderse diz boyu olur” dedi annesi. Babası, “Yağsın iyi ya işte, çiftçiler kar yağmasını dört gözle bekliyorlardı” dedi.

Kızı merakla sordu: “Neden bekliyorlar?. Babası; “Kar rahmet, bereket demek. Kar yağınca buğdaylar daha güzel gelişir. Bir yorgan gibi onların üzerini örter. Onların üşümesini önler.

Kızın aklına az önceki kedi geldi. “Ama onu da üşütüyor” dedi. “Onu eve alacağım, diye ilave etti”. Kediyi bıraktıkları yerde bulamadılar. Kız üzüldü.

Kedinin soğuktan donabileceği duygusundan kurtulamadı Annesi, “Sen hiç üzülme, mutlaka sığınacak bir yer bulmuştur” dedi. Kız, annesinin bu sözlerinden sonra rahatladı.

Annesi sonradan aklına gelmiş olan bir konuyu paylaştı “Arka sokaktaki kiracıları çıkarmışlar. Onlar da dışarıda kalmış. Şimdi kim bilir ne yapıyorlar?”. Annesinin bu sözüyle kızın kafasında şimşekler çaktı.

Evden çıkarılan komşunun kızı ile aynı okula gidiyordu. Sabahın olmasını sabırsızlıkla bekledi. Sabah sevinçle kalktı yatağından. Doğruca pencereye koştu. Diz boyu kar olmuştu. Güneşin ilk ışıkları kar üzerinde bir farklı duruyordu.

Eline aldığı çanta ile mutfaktaki annesinin yanına girdi. “Ben gidiyorum” dedi. Annesi nereye gittiğini sordu. Kız, “Karne hediyesi vermeye” dedi. Annesi iyice şaşırdı.

“Dışarıda kalan kız arkadaşıma gidiyorum, eğer iznin olursa, bu çantadakini ona vereceğim” diyerek açıklamada bulundu. Annesi dikkatlice kızının elindeki çantaya baktı. Akşam aldıkları yeni kaban vardı içinde. Bir şey demedi. Kızının merhamet duygusuna içten içen sevindi.