Down Sendromlu Kızıma Mektup

4.26k

Down Sendromlu Kızıma Mektup / Bir Annenin Hüzünlü Hikayesi

Yaşanmış İbretlik Hayat hikayeleri

Yaşanmış hayat hikayeleri oku mak için en doğru hikaye. Bir annenin, down sendromlu kızının dünyaya gelişiyle yaşadığı şaşkınlık, endişe ve kabulleniş sürecini anlatan duygu yüklü mektubu. Hüzün ve umut dolu bu mektupta anne, kızınınla birlikte kurduğu özel bağı ve down sendromlu bir çocuğa sahip olmanın zorlukları ve güzellikleri hakkında samimi itiraflarda bulunuyor.

İbretlik Hikayemizi Dinlemek istermisiniz?

BENİM KOCA BEBEĞİM…Canım Benim…

Koca bebeğim, badem gözlüm, ceylan bakışlım, yaşama sebebim. Biliyorum, sen bu mektubumu okuyamazsın, sana biri okusa da anlamazsın. Ama ben biliyorum ki sen annenin seni ne kadar çok sevdiğini kalbinin derinliklerinde hissediyorsun.

Sen doğmadan birçok hayal kurmuştum. Hatta yirmili yaşlarını bile düşünmüştüm. Şimdi bu hayaller o kadar uzak ki sanki bana ait değiller. Çünkü sen hala benim koca bebeğimsin. Kokun hala bebek gibi, bakışların sanki bir melek, içinde sadece sevgi var.

Dünyanın karanlık yüzünü görmemiş, sevgiyle bakan gözlerin, o kadar saf ve temiz ki… Gözlerimde yaş gördüğünde, susturmak istercesine, ellerini yüzüme koyman, başını masumca koynuma sokman, karşılıksız sevgi var ya işte bu olmalı.

İnsanlar mutlu olduklarını söylerler, aslında gerçek mutluluğun ne olduğunu bilmezler, yaşadıklarını mutluluk zannederler. Bazen de yaşadıkları acının, dünyadaki en büyük acı olduğunu sanırlar.

Çünkü, gerçek büyük acıyı yaşamamışlardır. Ben seninle olmanın verdiği, huzur ve mutlulukla her gün şükrediyorum. Senin gözlerine bakarak, içimdeki umut çiçeklerini suluyorum. Dallarım bazen kırılsa da zeytin ağacı gibi tazelenip, daha sağlam oluyorum.

Biliyorum, önceleri isyan ettim. Çaresizliğime yenik düştüm. Seninle birlikte o kadar güçlendim ki beni YARADANIM DAN başka hiç bir güç yıkamaz. Bazen düşünüyorum sen olmasan bu kadar güçlü olur muydum? Çoğu zaman da güçlü görünmeye çalıştım.

Yeri geldi, gözyaşlarımı ılık ılık içime akıttım. Sanki ağladığımı gören olursa, gücüm kaybolacak sandım. Paylaşmanın acıyı azalttığını çok geç anladım.

Bazen dilime getiremediklerimi, rüyalarımda yaşıyorum. Yapamadığımız konuşmaları, yürüyüşleri rüyalarımda yapıyoruz. Uyandığımda, gözlerimi geri kapatıyorum, belki aynı rüya devam eder diye…

Oysa rüyama geri dönmeme gerek yok, ben zaten her gece aynı rüyayı görüyorum. Belki de bu yüzden uyumayı çok seviyorum.

Konuşurken insanların gözlerine bakmayı seviyorum, seni sorduklarında gözlerine bakmadan konuşuyorum. Çünkü dilimin söyleyemediklerini, içimde gizlediklerimi, gözlerimden anlamalarından korkuyorum.

Biz büyükler bir çocuk, iki çocuk büyüttüm diye gururla anlatırız. Oysa ben seninle beraber büyüdüm. Dünyada ki en büyük erdem olan sabrı, seninle öğrendim. İnsanlara bakarken gözlerinin ardındakini görmeyi, sadece gözlerimle değil kalbimle bakmayı, senin sayende öğrendim. Hiç birimiz fani dünyanın baki kiracıları değiliz.

Biliyorum ki Cennetin en güzel köşesinde yerin olacak. Güneş gibi parlayan yüzün hep gülsün, gözlerinde yaş olmasın, ömrün annenin ki kadar olsun. Aslında anneler, “Benim ömrüm senin olsun!” der, ama ben biliyorum ki sen bensiz olamazsın.

Çölde kum tanesi, denizde su damlası olmak, ama en güzeli; milyonlarca insan arasında senin annen olmak. Sevmekten korkmadan, söylemekten utanmadığımız, mutlu bir dünyada yaşamak dileğiyle, seni koklayarak öpüyorum koca bebeğim.

Seni çok seven

Annen..

Bu hikayenin, down sendromlu çocuklara ve ailelerine karşı önyargıların yıkılmasına ve daha fazla sevgi ve kabul görmelerine katkıda bulunacağına inanıyoruz. Sitemizden daha fazla Yaşanmış hayat hikayeleri oku ya bilirsiniz.

Siz de bu hikayeyi okuduktan sonra yorumlarınızı paylaşarak diğer okuyucularla fikir alışverişi yapabilirsiniz.