SESSİZLİK / Aşk İle İlgili Hikayeler

3.04k

SESSİZLİK / Aşk İle İlgili Hikayeler

Aşk ile ilgili hikayeler den biri olan “Sessizlik” daha önce okumadığınız romantik aşk hikayeleri arasına girmeyi hak kazanıyor. Gerçek aşk hikayeleri ve Duygusal Aşk hikayeleri okumak için sitemizi takip edin.

Gün doğumunda tüm anlayışları aşan bir huzur vardır. Bu bir yenilenme. Her şeyin mümkün olduğuna dair bir his. Gün doğumunun ihtişamının tadını çıkarmak için her gün kendimi yatağımın rahatlığından sürüklediğimi söylemek isterdim ama bana inanmazsınız ve yalan söylemiş olurum. Gerçek olan şu ki, o gün ben de oradaydım, o da oradaydı.

Gündoğumcular arasında sadece gündoğumcu oldukları için bir bağ vardır. Bu, sessiz ve güzel şeylere karşı paylaşılan, ancak dile getirilmeyen bir takdir. Bu, neden hemen ona çekildiğimi açıklayabilir, ama bunun sadece sabahın erken saatlerinden kaynaklanmadığını biliyorum. Delilah, günün hangi saati olursa olsun beni kendine çekerdi.

Onu ilk gördüğümde orada, Quinault Gölü’ne bakan en sevdiğim gizli noktada oturuyordum. Washington Eyaleti’nde Quinault Kızılderili Ulusuna ait gizli bir mücevherdir ve o güne kadar bana kalsa benden başka kimse oturup güzelliğine hayran kalmayacaktı.

Balıkçılar, yüzücüler ve gezginler için bir varış noktası olan göl, doğanın en muhteşem halidir. Olimpik Ulusal Ormanın derinliklerinde yer almaktadır. Arasanız bile bulmak kolay değil. Bir kez keşfedildiğinde, en yüce gönüllü doğa adamları bile bu sırrı kendilerine saklayacaktır. Çoğu zaman boş zamanların düz ekran televizyon karşısında harcandığı bir çağda, Quinault Gölü tatil yapmanın nedenlerini hatırlatır ve gölün üzerindeki gün doğumu Tanrı’nın görülmesi gereken tanımıdır.

Bu özel gezi yaz başında gerçekleşti. Çok net hatırlıyorum çünkü dağın üzerinde beliren güneşi yakalayabilmek için sabah 5:00’ten hemen sonra yerimde olmam gerekiyordu. Yaz mevsimi güneşin doğuşunu izlemek için en iyi zamandır çünkü aklı başında hiç kimse yeterince erken kalkmaz ya da benim gizli noktama yolculuk yapacak kadar cesur olmazdı. Ben ve Delilah dışında kimse.

“Bu koltuk dolu mu?”

Pek çok insan hayatının aşkı tarafından ya da ona söylenen ilk sözleri hatırlayamaz ama ben kesinlikle hatırlıyorum. O sabah, beklenmedik sesin nereden geldiğini görmek için döndüğümde, şafağın ilk ışıkları o güne kadar gördüğüm en güzel kızı ortaya çıkarmıştı. Bütün erkekler böyle düşünmeyebilirdi. Delilah makyajsız, yırtık bir kot pantolon ve soluk kahverengi bir kapüşon giymişti. Mükemmel kumral saçları, sanki o sabah yataktan kalktığından beri hiç dokunulmamış gibi görünüyordu. Güzel görünmek için hiç çaba sarf etmediği belliydi ama yine de içinde gizlenemeyen bir kıvılcım vardı.

Yırtık pırtık bir kot pantolon ya da solmuş bir kapüşonlu ile değil. Onu gördüğüm o ilk anda bir şeyler değişti, ben değiştim. Yıllarımı gizli noktamı koruyarak geçirmiştim ve şimdi, şaşırtıcı, beklenmedik, keyifli bir şekilde, gün doğumumu onunla paylaşmaktan başka bir şey istemiyordum.

Ne yazık ki ben bir şair olarak doğmadım ve bu nedenle onun sorusuna yanıt olarak düşünebildiğim en romantik şey şuydu “Burası özgür bir ülke.” Böylece hem gölün yanındaki hem de kalbimdeki gizli yerimi işgal etmiş oldu.

Bunu takip eden sessizlik hem gürültülü hem de açıklayıcıydı. Delilah sohbet etmek için orada değildi; gün doğumunun güzelliğine hayran olmak için oradaydı. Sessizce oturduk ve güneşin ufukta belirip ikimizi de ısıtıcı ışığıyla kaplamasını izledik. O ve ben kelimeler olmadan bir sohbet sürdürdük. Bana sessizce, o anın önemini anladığını söyledi ve ben de aynı şekilde bu anın daha da özel hale geldiğini çünkü onu paylaşmak için orada olduğunu söyledim.

Mükemmellik bu fani dünyada gerçekleştirilmesi imkansız bir hedeftir, ancak o sabah insanoğlunun mümkün olduğu kadar yaklaştı. Güneş kendini tamamen gösterirken aklımdan pek çok düşünce geçti. Sonra Delilah geldiği kadar hızlı ve sessiz bir şekilde ayağa kalktı, yırtık kot pantolonunun paçasındaki kirleri sildi ve patikadan aşağı inerek görüş alanımdan çıktı.

Sekiz kelime söylendi, sonsuz sayıda potansiyel olay düşünüldü. Otuz dakika geçmiş, bir ömür hayal edilmişti. Onu bir daha asla göremeyeceğimden emindim ve bu düşünce beni son derece üzüyordu.

Sonraki beş yıl geldi geçti, göldeki o günden bu yana geçen beş uzun yıl. İlk randevular, ilk öpücükler ve “seni seviyorum” sözcükleri birbirini izledi ama her seferinde kader ya da niyet elini uzatıp verilen sözleri sabote etti. Yalnızlığımda huzur bulmaya kararlı hale geldim.

Her potansiyel ilişkiyi bitirmemin her zaman bir nedeni ya da bahanesi vardı, ama özünde paylaşılan bir gün doğumu ve gerçekleşmeyen bir konuşma vardı.

Zaman zaman güneşin doğuşunu görmek için yerimize gidiyordum, onun için değil. En azından kendime böyle söyledim. Umut ettiğimin farkına varmadan vazgeçmiştim. Onu tekrar görmeyi umuyordum. O gün hissettiklerimi hissetmeyi umuyordum. Orada olmasını umuyordum. Ve sonra oldu. Yine yaz mevsimiydi, güneş doğuyordu ama bu sefer o oradaydı.

“Bu koltuk dolu mu?”

“Burası özgür bir ülke.”

Aynı sekiz kelime.

O zamanlar onun da sık sık gizli yerimize geri döndüğünü bilmiyordum.

Onu tekrar gördüğümde, bu fırsatın ikinci kez elimden kaçmasına izin vermeyeceğimi biliyordum. Güneş oyunumuzdaki rolünü tamamladığında Delilah ayağa kalktı ve tıpkı beş yıl önce yaptığı gibi kot pantolonundaki kiri sildi. Ancak bu kez ben de ayağa kalktım.

“Benim adım Peter. Kahve sevmem ama sizinle bir fincan içmeyi çok isterim.”

“Benim adım Delilah,” diye karşılık verdi, “ve bir fincan Joe’yu paylaşmaktan memnuniyet duyarım.”

Joe mu dedi? Bir aşkın gerçek olduğunu doğrulayan şeyler komiktir. O gün onu kaybetmekten korktuğum için söyleyememiştim ama o anda emindim. Daha önce başkalarına “seni seviyorum” demiştim ama yalan söylediğim apaçık ortadaydı. Çünkü o anda, aşkın nasıl bir duygu olduğundan nihayet emindim.

Yaşamlar ancak tersten bakıldığında yaşamdır. Bir fincan kahve bir akşam yemeği randevusuna dönüştü. Yemek randevusu bir bağlılığa dönüştü. Bağlılık evlenme teklifine, evlenme teklifi de sonsuzluğa dönüştü. Çocuklar, köpekler ve tatiller vardı ama her şeyden çok Quinault Gölü’ne yapılan geziler vardı. Her zaman gün doğumunda. Her zaman sadece ikimiz. Hiç konuşmadık.

Çok geç olana kadar son seferin son sefer olduğunu asla bilemezsiniz. Quinault Gölü’ne yaptığımız son yolculuk da diğerleri gibiydi. Yorgun ve yaşlı kemiklerin bu yolu kat etmesi biraz uzun sürdü ama yerimizi bulduk, birlikte oturduk ve sessizce sohbet ettik. Güneş zamandan etkilenmeden her zamanki gibi mükemmel bir şekilde doğdu ama Delilah ancak benim yardımımla yükseldi.

“Bir fincan Joe paylaşmak ister misin?”

İstediğimi biliyordu. Onun yanında oturup kahve seviyormuş gibi yapmanın en büyük zevkim olduğunu biliyordu. Kendime itiraf edemeyecek kadar inatçı olsam da bir daha asla gün doğumunu görmek için geri gelmeyeceğini de biliyordu.

O gün kafede, sonunda en sevdiğim içecek haline gelen kahveyi yudumlarken, yaşayan ve kaybolan aile ve arkadaş hikayelerini anlattık. Hayatımızın zihinsel bir karnesini çıkardık ve kazandığımızı fark ettik.

İki gün sonra onu kaybettim. Tıpkı göldeki o ilk gün gibi, bu kez geri dönme umudu bile olmadan beni yalnız bırakıp gidişini izledim. Yıllar önce hissettiğim üzüntü, bir gelgit dalgası gibi üzerime çöktü.

Senin için bir koltuk ayıracağım. Bunlar bana söylediği son sözlerdi. Kendime sadık kalarak cevap verdim: “Burası özgür bir ülke.” Sonra da gitti.

Bir gün, umarım yakında, Delilah’ımla birlikte gün doğumunu yine çok daha gizli bir yerden izleyeceğim. O zamana kadar, özel yerimize sadece geceleri gidiyorum.

Oraya gittiğimde asla yalnız değilim. Açıklığımıza doğru ilerliyorum ve tıpkı yıllar önce yaptığım gibi oturuyorum. Ay gölden yansırken, onun rahatlatıcı elinin bana doğru uzandığını hissediyorum ve sadece bizim anladığımız sessizlikte onu çok net duyuyorum.

Kaynak: Aşk ile ilgili Hikayeler kaynağı Reedsy Prompts “Silence”