ExpressLane Uygulaması / Yaşanmış Korku Hikayeleri

ExpressLane Uygulaması / Yaşanmış Korku Hikayeleri

Yaşanmış korku hikayeleri maklemizde bir okuyucunun kurguladığı en iyi korku hikayeleri yazısını okuyacaksınz..

---

Cadılar Bayramı’nda oldu. İzin günüm olması gerekiyordu ama Tim ve Nora aradığı için çift vardiya çalıştım. Her derde deva veba olarak adlandırdığımız, işyerinde dolaşan kötü bir mide hastalığının son kurbanlarıydılar.

Tim ve Nora eczane teknisyenleriydi, bu yüzden işten ayrılmaları normalde beni etkilemezdi, ancak diğer iki teknisyen işten ayrıldığı için Mike’ın Zach ve Carla’yı kasiyerlikten ve fotoğrafçılıktan eczaneye geçirmekten başka seçeneği yoktu, çünkü aktif teknisyen lisansına sahip tek kasiyer onlardı. Sanırım bu noktadan sonra, sabahın altısında telefonumu çılgınca mesajlarla bombardımana tutmaktan başka çaresi kalmadı. Dokuzdan kapanışa kadar çalışabilir misin? Frankie? Hey Frankie, mesajlarımı aldın mı diye bakıyordum. Frankie?!

Ona gerçekten hayır demek istedim. Cadılar Bayramı en sevdiğim bayramdı ve kızım nihayet şeker mi şaka mı deneyiminin tadını çıkaracak yaşa gelmişti. Ekim programının yayınlandığı Eylül ayının ortalarından beri, anne olduğumdan beri geçirdiğim en iyi Cadılar Bayramı’nın ne olacağını merakla bekliyordum. Gözlerimi yeterince sıkı kapatırsam, bunu görebiliyordum:

Lily’yi kreşe bıraktıktan sonra Hocus Pocus ve Bedknobs and Broomsticks gibi klasikleri izlerken bir yandan da çamaşırlarımı yıkayacak ve şeker mi şaka mı çocukları için bir kova şeker hazırlamadan önce balkabağı şeklindeki fıstık ezmesi kaplarını ve diğer seçkin şekerleri gizlice saklayacaktım. O öğleden sonra, Lily’nin sınıfına atıştırmalık olarak, bakkal fırınından aldığım, plastik örümcek halkalarıyla süslenmiş, çok uzun turuncu ve mor krema girdapları olan cupcake’lerle sürpriz yapardım. Oradan, Lily’nin babası Drew onu alıp evine götürürken ve kostümünü giymesine yardım ederken ben de daha şenlikli kıyafetlerimi giymek için eve giderdim. Daha sonra birlikte şeker mi şaka mı yapmak için tarafsız bir mahallede buluşurduk. Bir aile olarak, daha iyi bir kelime bulamadığım için.

Ama gerçek şu ki, on iki saatlik bir vardiyaya hayır diyemezdim. Hele ki bu ayın başlarında Panacea Vebası yüzünden yarım haftalık işimi kaybettikten sonra. Üç gün boyunca hasta olmak mali bir krize neden olmamalıydı, ancak ücretli hastalık süresi ve katı bir fazla mesai politikası olmadan, yetişmem mümkün değildi. Önce kredi kartıma, sonra da öğrenci kredilerime gecikme zamları gelmeye başladı. Lily’yi kreşe bıraktığımda anaokulu müdüründen kötü bakışlar alıyordum çünkü okul taksidinin bana düşen kısmı gecikmişti. Tekrar.

Drew’a mali durumumun ne kadar sıkışık olduğunu söylemeyi ilk kez düşünmüyordum. Kreş ücretinin tamamını karşılayacağını ve yetişmem için ne gerekiyorsa gözünü kırpmadan vereceğini biliyordum, çünkü bunu daha önce de yapmıştı. En son neredeyse bir ay işsiz kaldığımda. Ama onun iyiliğinden faydalanmak istemedim ve Mike’a mesaj attım: Elbette. Dokuzda görüşürüz.

Kendimi yataktan sürükleyerek çıkardım ve en az kirli üniforma gömleğini bulmak için çamaşır sepetini karıştırdım. Üzerine Febreze sıktım, kırışıklıkları silkeledim ve başımdan geçirip son temiz pantolonumun içine sokarken en iyisini umdum.

Lily’yi nazikçe silkeleyip uyandırdıktan ve sersemlemiş bir halde tuvalete gönderdikten sonra öğle yemeğimi hazırlamaya başladım. Bir süre düşündükten sonra telefonumu çıkardım ve Drew’u aradım.

“Hey Frank,” dedi, sadece bir kez çaldıktan sonra açtı. “Her şey yolunda mı?”

“Selam Drew. Evet, her şey yolunda.” Telefonu kulağımla omzum arasında tutarak ellerimi ekmek somununun bağını çözmek için serbest bıraktım. “Bu kadar erken aradığım için özür dilerim. Umarım seni uyandırmamışımdır.”

“Yok, dörtten beri ayaktayım.” Bir esnemeyi bastırdı. “Uluslararası satış toplantısı kesinlikle bir e-posta olabilirdi.”

“Kulağa korkunç geliyor.” Bir muzu ikiye böldüm ve sarı kabuğunu soydum, böylece yuvarlaklar halinde dilimleyebildim. “Sadece bu gece şeker mi şaka mı oyununa gelemeyeceğimi bilmeni istedim.”

Drew’un “Ne?” sorusundan önceki sessizlikte söndüğünü hissedebiliyordum. Neden gelemeyeceksin?”

“Mike bugün işe gelmemi istedi. Yine mide rahatsızlığı olan birkaç kişi var.”

Bir parça buğday ekmeğine fıstık ezmesi sürerken Lily yanımda belirdi ve ağırlığını kalçama doğru kaydırdı, beş yaşındaki bir çocuğun gönülsüz “Uyanığım ve bundan mutlu değilim ama yine de seni seviyorum” kucaklaması gibi. Pijamalarını çıkarıp siyah kedi taytı ve üzerinde hayalet ailesi olan turuncu bir elbise giymişti. Başının tepesine bir öpücük kondurmak için eğildim ve sahanda yumurta ile reçelli tostun onu beklediği masayı işaret ettim.

“Başka birine soramaz mı?” Drew benim adıma kızgın bir ses tonuyla sordu.

“Pek sayılmaz. Soracak kimse kalmadı. Herkes hasta.” Dehşete kapılarak ağladığımı fark ettim ve boğazımdaki tıkanma hissi hızla hıçkırığa dönüşüyordu.

“Bu hiç adil değil.”

Drew’un sesindeki alışılmadık keskinlik karşısında irkildim. “Biliyorum. Bunu son dakikada yaptığım için özür dilerim.”

“Üzülme. Sana kızgın değilim,” dedi. “Senin için üzülüyorum. Bunu ne kadar dört gözle beklediğini biliyorum.”

“Evet.” Gözlerimi kaydırdım, sıcak gözyaşlarımı kurumadan ve yanaklarımı sıkıp yapış yapış yapmadan önce yüzümden uzaklaştırdım.

“Belki de yarına kadar beklemeliyiz. Şehir merkezinde birkaç yerde şeker mi şaka mı etkinliği olduğunu biliyorum.”

“Asla olmaz! Benim yüzümden bunu kaçırmasını istemiyorum.”

“Tamam.” Tereddüt etti. “Frankie, ona paraya ihtiyacın olduğu için mi geldiğini söyledin? Çünkü eğer öyleyse, biliyorsun ben-”

“Bunu konuşmuştuk, Drew. Kesinlikle ihtiyacım olmadığı sürece senden para almak istemiyorum. Lily’nin sağlık sigortasını ve kreş ücretinin çoğunu sen karşılıyorsun, annen de beden büyüdüğünde ona her zaman bir sürü kıyafet alıyor…”

“Bunların hepsi Lily için. Bir şey yapmamı ister misin diye soruyorum. Ben de seni önemsiyorum, biliyorsun,” dedi, sözlerinde daha önce olmayan bir keskinlik vardı.

İçimi çektim ve burnumun kenarını sıktım. Yine bu konu. Her zaman konuştuğumuz ama kendimize asla izin vermediğimiz konuşma.

Drew ve ben ortak ebeveyn olmadan çok önce arkadaştık. Birinci sınıftan önceki yaz, üniversitenin oryantasyon haftasında tanışmıştık; biz ve diğer sekiz işletme bölümü öğrencisi kampüsü tanımış, derslere kaydolmuş ve o ezeli soruyu tartışmıştık: acele etmek mi, etmemek mi? (Kayıtlara geçsin diye söylüyorum, ikimiz de acele etmemeye karar vermiştik).

Drew’un bana aşık olduğunu fark etmemiz uzun sürmedi. Duygularımız karşılıklı olsa da, ikimiz de platonik ilişkimizin doğasını değiştirmeye istekli görünmüyorduk. Ve sonra, son senemizde güz vizeleri sırasında bir şenlik ateşine gittik ve birbirimize gerçeği söyleyecek kadar çakırkeyif olduk.

Birkaç hafta sonra hamile olduğumu öğrendiğimde, beni sevdiğini söyledi ve hiç düşünmeden evlenme teklif etti. Benden emindi, o kadar emindi ki bu beni korkuttu. Bebeğimizin istikrarı hak ettiğini savunarak onu olabildiğince kolay hayal kırıklığına uğrattım. Bir çocuk büyütmenin yanı sıra yeni bir romantik ilişki kurmaya çalışmak istikrarın tam tersi gibi görünüyordu.

Her zaman Lily doğduktan sonra kendimizi toparladığımızda çıkmaya başlayacağımızı düşünmüştüm ama hiçbir zaman doğru zaman gibi gelmedi. Drew aynı şekilde hissetmiyordu.

“Frankie. Lütfen.”

Adımı söyleme şekli, şefkatli ve vaat dolu, dayanamayacağım kadar fazlaydı.

“Dinle, Lily’yi dokuzdan önce kreşe götüreceksem gitmem gerek. Lütfen bol bol fotoğraf çek ve bana mesaj at, tamam mı? Harika vakit geçireceğinizi biliyorum.” Drew itiraz edemeden aramayı kesmiş ve telefonumu cebime sokmuştum.

“Tanrı’ya şükür buradasın,” dedi Mike. “Git diğer kasayı aç lütfen, burada ölüyorum.”

Sırada üç kişi vardı, hiçbirinin elinde ikiden fazla ürün yoktu. Önce onlara, sonra Mike’a baktım, şaka yapıp yapmadığını anlamaya çalışıyordum. Bana attığı bakış kesinlikle şaka yapmadığını doğruladı.

“Elbette. İzin ver de gidip şunları halledeyim,” dedim, cüzdanımı ve anahtarlarımı havaya kaldırarak.

Yüzünden bir kızgınlık ifadesi geçti. “Hâlâ ExpressLane’i kurmadın mı?”

ExpressLane, Panacea’nın birkaç ay önce kullanıma sunduğu yeni bir özellikti. Çalışanların Panacea Partners uygulamasını indirmeleri, çalışan kimlikleriyle giriş yapmaları ve otomatik zaman saati etkinliklerini etkinleştirmeleri teşvik ediliyordu. Ana girişte sensörler vardı ve bu sensörler gidiş ya da gelişinize göre giriş ya da çıkış saatinizi belirliyordu. Mola odası ve tuvalette de sensörler vardı, ancak Mike ve ExpressLane’in açılış gününde ziyaret eden kurumsal İK ortakları, bunların yalnızca bize ayrılan on beş dakikalık mola süresinden fazlasını harcadığımızda bizi içeri veya dışarı alacağını garanti ettiler.

Neredeyse herkes o ilk gün kaydolmuştu ve son kalan bendim. Uygulamanın bu kadar çok bilgiyi takip ediyor gibi görünmesi beni tuhaflaştırmıştı ve ilk açtığımda istediği izinler listesi basit bir zaman tutma uygulaması için çok uzun görünüyordu. Panacea neden sadece saatimi girip çıkarmak için arama geçmişime, film ruloma ve rehberime erişmek istiyordu? Soyunma odasına geri dönüp kodumu girmem için gereken fazladan birkaç dakikaya aldırmadım.

Mağazanın önüne geri döndüğümde müşteri kuyruğu buharlaşmıştı ve Mike elinde yeni bir para çekmecesi ile ana kasanın yanında bekliyordu. Ben tezgâhın arkasına geçerken bana ters ters baktı.

“Yeterince uzun sürdü.” Çıkış yapmak için yönetici kartını okuttu ve geri çekildi, böylece ben de giriş yapıp çekmeceleri değiştirebildim. İşim bittiğinde bana bir fiyat tabancası uzattı. “Müşteriler arasında, tüm Cadılar Bayramı malzemelerini yüzde elli indirmeye başlayın. Şekerler, kostümler, süslemeler, hepsi indirime giriyor. Dün yapılması gerekiyordu ama tabii ki yapılmadı.”

Yanıt beklemeden uzaklaştı. Tek boş günümde geldiğiniz için rica ederim, diye düşündüm fiyat tabancasını kapıp mevsimlik ürünler reyonuna doğru ilerlerken.

Cadılar Bayramı ile ilgili her şeyin bu kadar çabuk ortadan kalkması beni şaşırttı. Saat ikide öğle yemeği molası verdiğimde tüm kostümler ve süslemeler gitmiş, geriye sadece birkaç torba B sınıfı şeker kalmıştı. Tek satış noktaları “büyük” ve “fındıksız” gibi görünüyordu. Dinlenme odasına yerleşir yerleşmez bir fotoğrafını çekip Drew’a mesaj attım.

Eğer apartman derneğiniz şeker mi şaka mı konusunda son anda fikir değiştirirse, elimizde hala birkaç torba var. Sizin için ayırmamı isterseniz haber verin.

Neredeyse anında bir yanıt geldi. Haha. Henüz daha fazla Cadılar Bayramı şekerine ihtiyacım olduğunu sanmıyorum. Hâlâ Lily’nin evime bıraktığı reddedilmiş şekerlerle uğraşıyorum.

Kaşlarımı çattım. Neden bahsediyordu? Lily hafta başında kreşte küçük bir şeker mi şaka mı partisi yapmıştı ama eve sadece elma püresi poşetleri ve organik meyve atıştırmalıkları getirmişti. Belki de bu bir şakaydı ama mesajlaşırken pek iyi anlaşılmıyordu. Drew’un mesajına gülerek tepki verdim ve telefonumu kilitledim.

Sandviçimi açarken ekmeğin küflenmiş olduğunu dehşet içinde fark ettim. Gerçekten küflenmişti. Drew’la konuşurken dikkatim dağılmış olsa bile bu sabah kolayca gözden kaçırabileceğim bir şey değildi. Çeyrek büyüklüğünde lekelerdi bunlar, koyu mavi, bulanık beyaz liflerle kaplıydı. Tiksintimi bastırdım ve sandviçi soyarak açtım. Muz dilimleri sümüksü ve siyahtı, tamamen çürümek üzereydi. Titreyen bir öğürmeyle hepsini çöpe attım ve lavaboda ellerimi ovarak temizlemeye başladım.

Mike kafasını dinlenme odasına soktu. “Hey Frankie, mesaide misin?”

“Birkaç dakika içinde geleceğim.”

“Güzel. Döner dönmez Amy’nin mevsimlik reyonu güncellemesine yardım etmeni istiyorum. Envanter ve planogramlar yeni geldi. Ya Frankie?”

Suyu kapatırken omzumun üzerinden ona bakmak için döndüm. Yüzünde endişeli bir ifadeyle çöp kutusuna bakıyordu. “Öyle mi?”

“ExpressLane’i kurmayı gerçekten düşünmelisin, tamam mı?”

Amy ve ben Şükran Günü süsleriyle mevsimlik reyonu doldurmayı bitirdikten sonra Drew’a bir mesaj daha yazdım. Cadılar Bayramı’nda çalışmamı sorun etmediğin için tekrar teşekkürler. Minnettarım.

Bir dizi şaşkın görünümlü emoji ile yanıt verdi ve ardından “Bunun için daha kaç kez özür dileyeceksin?” diye sordu. Sorun değil.

Saat altı buçuk civarında, mevsimlik ürünler reyonunda henüz Noel ürünleri olmadığı için düpedüz sinirlenen bir müşteriyi nihayet sakinleştirdiğimde, Mike erken ayrılmak istersem gecenin geri kalanını kendisinin idare edebileceğini söyledi.

“Kapanışa kadar çalışmanı istediğimde çocuğun olduğunu unutmuşum,” dedi mahcup bir ifadeyle. “Carla az önce hatırlattı. Eğer şeker mi şaka mı oyununa yetişmek istiyorsan…”

Gözlerimden yaşlar süzüldü. “Aman Tanrım. Mike. Teşekkür ederim. İlk kez şeker mi şaka mı yapıyor ve bunu kaçıracağım için gerçekten çok üzüldüm-”

“Ben iyi bir adamım ama zorlama” der gibi bir ifadeyle elini kaldırdı. “Yarın görüşürüz.”

Para çekmecesini imzalayıp uzattım, sonra da eşyalarımı alıp çıkmak için hızlı adımlarla dinlenme odasına doğru yürüdüm. Mike beni erken bırakıyor!!!!! Drew’a mesaj attım.

Bu harika, diye cevap verdi. Cadılar Bayramı’nda kalbinin üç beden büyümesine izin verememiş olması çok kötü.

Kaşlarımı çattım. Burada neyi kaçırıyordum? Drew’un mesajları bugün hiçbir anlam ifade etmiyordu. Midem guruldadı ve en son yemek yememin üzerinden on iki saat geçtiğini hatırladım. Düşük kan şekeri mizah anlayışımı sandığımdan daha fazla etkilemiş olmalıydı.

Ben dükkândan çıkıp ana girişe doğru yürürken eczacılardan Jennifer kasada Mike’la konuşuyordu. Çıplak kollarımı görünce endişeyle kaşlarını çattı. “Ceketini unutma tatlım,” dedi. “Dışarısı çok soğuk.”

“Oh, öyle mi?” Kaşlarımı çatarak söyledim. “Bugün gece en düşük hava sıcaklığının yetmişlerde olduğunu sanıyordum. Arabada bir sweatshirt var.”

“Frankie.” Mike’a baktığımda yüzü ciddiydi ve midemde garip bir his belirdi. “Bu gece ExpressLane’i ayarla lütfen.”

“Henüz ExpressLane’iniz yok mu?” Jennifer’ın gözleri büyüdü. “Evet, bunu yapmalısın.”

“Tamam… Ben kızımla şeker mi şaka mı yapmaya gidiyorum. Yarın görüşürüz.”

İkisi de başka bir şey söyleyemeden kapıdan içeri girdim ve karla karışık yağmura yakalandım.

“Hey Drew,” dedim, emniyet kemerimi bağlarken paniklemiş gibi görünmemeye çalışarak. “İşten çıkıyorum ve hava çok soğuk. Ve fırtınalı. Bugün için beklediğim hava tahmini hiç de öyle değildi. Neyse, arabam çalışmıyor. Bunu aldığınızda beni aramanızın bir sakıncası yoksa. Evet. Minnettar olurum.”

Aramayı sonlandırdım ve ellerimi birbirine sürterek umutsuzca bir battaniye, bir çift eldiven, beni yoğunlaşan soğuktan korumaya yardımcı olacak herhangi bir şey diledim.

Beş dakika geçti, sonra on, sonra yirmi, Drew’den bir geri dönüş olmadı. Cevapsız çağrı bildirimim olup olmadığına bakmak için telefonumu elime aldım. Yoktu ama gözüme çarpan şey bu değildi.

Ekranın üst kısmında, gün gibi açık bir şekilde, telefonumda 18 Aralık Cuma yazıyor.

Birkaç kez yeniden başlattıktan sonra, inatçı telefonum hala sadece inanılmaz derecede sahte ve hiç de gerçek olmayan tarihi gösteriyordu. Drew beni geri aramadığına göre, içeri girmekten başka bir seçeneğim olduğunu düşünmüyordum.

Mike kapının hemen içinde beni bekliyordu ve yarım saat öncesine göre çok daha yorgun görünüyordu. “Selam Frankie.”

“Selam. Dinle, bu çok garip ve bana inanacağından emin değilim-”

“Ama mağazadan çıktığınızda hava çok soğuktu ve arabanız çalışmıyordu ve telefonunuz size 18 Aralık olduğunu mu söyledi?”

Gözlerim büyüdü. “Evet. Onun gibi bir şey.”

Mike içini çekip alnını ovuşturduktan sonra elini cebine attı ve bana bir kart uzattı. ExpressLane Uzman Hattı, 1-888-555-3535. “Arabana geri dön ve bu numarayı ara. Sana ne yapman gerektiğini söyleyecekler.”

“Ama ben Express kullanmıyorum-”

Mike yorgun bir iç çekişle, “İnan bana, biliyorum,” dedi. “Sadece numarayı ara, Frankie.”

Panacea Pharmacies Incorporated ile ortak olan ExpressLane Uzman Hattı’nı aradığınız için teşekkür ederiz. Başlamak için lütfen çalışan numaranızı belirtin ya da tuş takımına girin. Panacea İş Ortağı profilinizi ayarlama konusunda yardım almak için 1’e basın veya 1 deyin. Bir kesintiyi veya başka bir yazılım sorununu bildirmek için 2’ye basın veya söyleyin. Eksik bir zaman çizelgesi olayı ile ilgili yardım almak veya ertelenen ExpressLane entegrasyonu nedeniyle geciken zaman çizelgesi deneyimini bildirmek için 3’e basın veya söyleyin.

“Üç. . ÜÇ.” Sadece düğmeye basabilirdim, bunu biliyordum. Ancak bugün (bu ay?) yaşadığım onca şeyden sonra bağırmak çok daha iyi hissettirdi.

Kaynak; Yaşanmış Korku Hikayeleri  Reedsy Prompts ” ExpressLane App”

Hikayeler Kategori

Kısa Hikayeler
Aşk Hikayeleri
İbretlik Hikayeler
Dini Hikayeler
Başarı Hikayeleri
Gerçek Yaşam Hikayeleri
Sizden Gelen Hikayeler 
İngilizce-Türkçe Hikayeler
Yaşam Tadında Kısa Hikayeler (Youtube)

İlginizi Çekecek Hikayeler

• Telefondaki Ses / Romantik Aşk Hikayeleri
• ALLAH’I GÖSTER DE İNANAYIM
• Beş vakit Namazda Gizlidir Ömür
• KÜÇÜK HAFIZ FATMA
• Çanakkale Geçilirmi
• Hz. Süleyman ve Kanadı Kırık Kuş

Bir Cevap Yaz