OKULDAKİ SIR

Yüzünü okula döndüğünde ise korku ve şaşkınlığı aynı anda yaşadı. Okulun içinden bir ışık sızıyordu. Zifiri karanlık içinde tek ışık deposu oydu. El fenerinin ışığında saatine baktı, gecenin 3.27’sini gösteriyordu. Bu saatte okulda kim olabilirdi?

Acaba baksa mıydı? Ya da sabahı mı beklese? Fakat okulun sorumluluğu artık kendindeydi. Bir şey kaybolsa yada yangın falan çıksa, suçlu kendisi olurdu.

El fenerini aldı, üstüne bir şeyler giyip çıktı. Dışarı çıktığında buza benzer biçimde bir hava vardı. Ayaklarının ucuna basarak okula doğru yürümeye başladı. Feneri sağa sola tutarak etrafta kimse var mı, diye bakınıyordu. Fakat koyu ve derin bir karanlıktan başka bir şey görünmüyordu.

Okulun kapısına baktı ilk. Kapı kilitli bununla birlikte asma kilitle daha da emniyetli hale getirilmişti. Arka tarafa dolanarak camdan bakmayı denedi. Alta eğildi ve başını yukarı kaldırarak cama doğru uzandı. Gözleri içeriyi görecek kadar ayağa kalktı.

İçerde kimseler görünmüyordu. Öğretmen masasının üstünde oldukça eskilerden kalma bir kandil yanıyordu. Yandaki öteki iki cama da baktı, eliyle itti. Kırık olup olmadığına baktı. Yoktu. Pencerelerden de girilmemişti. O vakit bu kandil içeride nasıl yanıyordu. Yada içerde her kim var ise, nasıl girmişti?

Sağa sola bakınırken içeride bir gölge belirdi. Derhal olduğu yere çöktü. Camdan gelen ışık dışarı sızıyor ve karanlığın içinde yere düşerek orayı aydınlatıyordu. Yere düşen ışıkta bir kararma belirdi. İçerideki her kim ise öğretmenin olduğu cama doğru yaklaşıyordu.

Öğretmen olduğu yere iyice sinmiş görünmekten korkuyordu. Gölge daha da büyüdü ve cama doğru yaklaşıldığını belli edercesine ışığı kapatmaya başladı. Artık içerideki gölge cama tamamen yapışmış, dışarı bakıyordu. yere düşen ışık neredeyse kapanmak üzereydi.

Öğretmen korkudan titriyor, görmek istemeyeceği bir görüntü ile karşılaşmamak için gözlerini kapatıyordu.

Camın dibinde gözleri kapalı yarım dakika kadar bekledi. Gözlerini yavaş yavaş açmaya başladı. Korkudan zangır zangır titriyor dişleri soğuğunda etkisiyle birbirine vuruyor fakat o, ses çıkmasın diye dişlerini sıkıyordu. Gözlerini yarım aralayıp yerdeki ışığa baktı.

Işık gene tam olarak yere düşüyordu. Bu da içerideki varlığın camdan çekildiğine delaletti. Bir süre daha o şekilde bekledi. “Beni gördü mü acaba? Her kim ise ya elinde bir tabanca ya da bıçak var ise ve beni öldürmek için bekliyor yada dışarı çıkıyor” diye karamsar düşüncelerle saniyeler içinden bin bir türlü yorum yapıyordu.

Artık kaderine razı birazcık daha bekledi. Bir taraftan da merakını yenemiyordu. Tüm cesaretini topladı ve yavaşça yukarı cama doğru yine uzandı. Göz hizasına almış olduğu pencereden içeri bakmaya çalıştı. İçerideki kandil olduğu yerde isli bir halde yanıyordu.

Kimseler görünmüyordu. Birazcık daha kalkarak içeriyi tamamen görmeye çalıştı. Bir taraftan da içerideki her ne ise, arkadan gelip bir fenalık yapabilir diye sessizliği dinliyor, ayak sesi duymaya çalışıyordu.

Birazcık daha cesaretlenerek ayakları üstünde terfi etti ve camdan her tarafı görmeye çalıştı. Fakat içerideki kandilin izin verdiği kadar aydınlıkta seçmeye çalışıyordu etrafı. Öğretmen masasının üstünde bir beyaz örtü dikkatini çekti.

Kirli ve yer yer yırtılmış bir beyaz örtü ve kandilin ışığının altında gölgeleniyor hafiften ışık dalgasında sanki oynuyordu. Elini cama yaslayarak ve gözlerini tam açarak net bir şeyler görmeye çalıştı. Başka dikkat çekici bir şey yoktu.

Yeniden kandilin solgun ışığına bakarken, birden pencerenin iç tarafındaki zeminden bir şey yükselerek tam karşısına dikildi ve o anda bir çift simsiyah ve devasa gözle karşı karşıya geldi.

Donup kalmıştı. Sesi çıkmıyor, olduğu yerde kıpırdayamıyor, sanki nefes bile alamıyordu. Tek hareketli yeri delicesine vuran kalbiydi. Fakat bu gidişatta atmaya devam ederse o da duracaktı. Karşısında korkulu bir görüntü beklerken, nur yüzlü bir ihtiyarla karşılaştı.

Aslen tam bir ihtiyarda denemezdi, uzamış saklarlına birazcık beyaz düşmüş, saçları da aynı şekilde uzun, ara ara beyazlamış ve ensesinden dökülüyordu. İri bir görünüme haiz ve dinç duruyordu. Üstündeki elbiseler askeri bir üniformayı çağrıştırıyor, sadece her tarafı dökülecek kadar yırtıktı.

Bir süre öğretmen dışarıda, yabancı içeride aralarındaki camda göz göze bir süre bakıştılar. Etkisi altına alan bakışlar karşısında öğretmen daha çok dayanamadı ve kendinden geçti. Uyandığında hava aydınlanmak üzereydi.

Derhal toparlanıp, birazda korkuyla içeriye baktı. Kimseler görünmüyordu. Ne bir ışık, ne bir kimse vardı. Tıpkı okulu terk ederken ki görüntü öylece duruyordu içeride.

Okulun kapısına koştu ve kilidin hala aynı şekilde kapalı bulunduğunu gördü. Anahtarları ile açıp etrafı kolaçan ederek içeri girdi. Kalbi geceki benzer biçimde delice atıyordu. Sınıfa girdi ve olağanüstü hiçbir şey göremedi. Sanki gördükleri bir hayal, hatta kabustu.

Galiba beynimin oynadığı bir oyun bu dedi. Korkulu bir rüya gördüm ve buraya kadar sürüklendim. Fakat asla uyurgezerlik şeklinde bir hastalığı yoktu.

Fakat gece gördükleri inanılmaz görüntüden şu an için yapıt yoktu. O vakit bu nasıl olabilirdi? Öğretmen koltuğuna çöktü ve düşünmeye başladı. Sadece bir anlam veremiyordu. Yeniden kalktı ve lojmanına doğru yürümeye başladı. Sıkı bir kahvaltı edecek ve gördüklerini yada gördüğünü sandıklarını tok karınla düşünecekti.

Çayı ocağa koydu, birkaç dilim peynir çıkardı ve muhtarın verdiği köy ekmeğini ısıtmak için sobaya koydu. Soba sönmek üzereydi. Yeniden tutuşturmak gerekiyordu. Birkaç parça dal parçası getirdi ve yakmak için kağıt aradı. Elindeki kitabından başka kağıt yoktu.

Kömürlüğe gidip baksa iyi olurdu. Kömürlüğü açtı ve gözünün karanlığa alışmasını bekledi. Bir süre sonra içeride çuvallar içinde duran dosyaları ve yakılması için bırakılmış tomarlarca kağıt buldu. Daha sonrada lazım olacağı için çuvalın birisini sırtladığı benzer biçimde lojmana geri döndü.

Çayı demleyip tekrara altına su çekti. Ekmeğini ısıtmak için sobaya çuvaldaki kağıtları yırtıp atıyor, üstüne çalı çırpı koyuyordu. Soba gürüldeyerek yandığında hem içi ısındı, hem de morali yerine geldi.

Yatağına sırt üstü uzanıp bir süre bekledi. Uyumak üzereydi ki, okul saatinin yaklaşmakta olduğunu anlamış oldu. Öğrenciler biraz sonra gelmeye başlarlardı.

Yatağa oturup çuvaldaki evrakları, dosyaları çıkarmaya, ne olduklarını anlamaya çalıştı. Muhtemelen kendisinden önceki öğretmenlerin artık geçerliliğini yitiren evraklarıydı bunlar.

Ders notlarını, eski kayıtları toplamıştı meslektaşları. Çuvalın altına doğru kırmızı yırtık bir dosyaya uzandı. Üstünde hiçbir şey yazmıyordu. Dosyayı açtı ve içindekilere göz gezdirmeye başladı.

Okulun ilk açıldığı yıllara ilişkin köyün ve okulun fotoğrafları, detayları vardı. Resimler nefes ve eski, yazılar yer yer silinmişti. Son sayfaya ulaştığında aniden şok oldu.

Bir resimdeki şahıs akşam gördüğünü sandığı varlığa nasılda benziyordu. Hatta dikkatli baktığında o olduğuna kesin emin oldu. O simsiyah gözleri unutması mümkün değildi.

O arada kapı çalındı. İrkilerek doğruldu ve kapıyı açtı. Muhtar elinde sıcak ekmekle kapıda duruyordu. Muhtarı içeri buyur etti ve yatağa oturttu. Dosya hala elindeydi. Derhal resmi göstererek muhtara “bu kim” diye sordu. Muhtar; “O köyümüzün bir garibanıymış.

Askerde Kore savaşına gitmiş ve tekrar Kore den geri dönmemiş. Ondan hiçbir haberde alınamamış. Sonradan Kore cenginde şehit bulunduğunu ve oraya defnedildiğini öğrendik” dedi.

Konuk Yazarımız : YAVUZ ÇİFÇİ