Nesrin ve Neslihan’ın Dostluğu

366

Nesrin ve Neslihan’ın Dostluğu – Dostluk masalları

Nesrin ve Neslihan’ın Dostluğu: Dostluk masalları, Dostluğu anlatan büyülü çocuk masalı. Nesrin ve kartalın eşsiz serüvenine katılın, iyilik ve paylaşımın gücünü keşfedin.

Arkadaşlık masalları arasında öne çıkan bu güzel masal, Nesrin’in ve kartalın arasında doğan özel bağın, iyilik ve paylaşımın ne kadar güçlü birer silah olduğunu gösteriyor. Masalımız çocuklara dostluğun kıymetini anlatarak, kalplerine dokunmayı amaçlıyor.

Bir bahçıvanın Nesrin adında bir kızı varmış. Bu aile fakir olmalarına rağmen, kendi kulübelerinde mutlu bir şekilde yaşarlarmış.

Babası günün büyük bir kısmını sarayın bahçesinde çalışarak geçirirmiş. Akşam olduğunda Nesrin kapıya çıkarak, babasının eve dönüşünü beklermiş.

Nesrin bazen zamanını kulübenin penceresinin önüne oturarak geçirirmiş. Saraya bakarak dakikalarca gözlerini diktiği oluyormuş.

Ara sıra pencerede yaşıtında bir kız çocuğu görür ve sevinçle el sallarmış. Ancak kız, nedenini anlamadan pencereden çekilirmiş. Nesrin bu davranışı bir türlü anlayamıyormuş.

Bir gün bahçede onunla karşılaşmış. Nesrin o gün babasına yardım ediyormuş.

Saraylı kızı görünce babasına sormuş:

— Babacığım, bu kız kim?

— Ha o mu! Padişahın biricik kızı. Adına Neslihan derler.

Saraylı kızın üstünde, Nesrin’in rüyasında bile göremediği ipekten güzel elbiseler varmış.

Eteği rüzgarda savruluyor, güneş başındaki altın tacın üstünde oynaşıyormuş.

Nesrin “Ne kadar güzel… Benim de öyle elbiselerim olsaydı keşke” diye geçirmiş içinden. Neslihan’ın kendisine baktığını görmüş.

El sallamış. Fakat kızın yanında duran zenci kadın önüne geçip onu kapatmış. Bir tehlikeden kaçıyormuş gibi zorla saraya sokmuş.

O günden sonra Nesrin bütün gününü bahçede geçirmeye başlamış. Belki bir daha Neslihan’ı görürüm diye dolaşıp durmuş hep.

Fakat saraylı kız yaz sıcağında dahi saraydan dışarı adım atmıyormuş. Pencereye bile çıkmaz olmuş.

Bir gün Nesrin sarayın bahçesinde babasına yardım ediyormuş. Gül dikiyorlarmış birlikte. Adının söylendiğini duyunca birden başını kaldırmış.

Fakat kimseyi görememiş. İnce, çocuksu bir sesmiş duyduğu. Tekrar işe koyulmuş.

Sesi yine duymuş. “Nesrin, Nesrin…” Sanki ağacın tepesinden çağrılıyormuş. Uzun bir bakış atmış.

— Nesrin, Nesrin… diye bir serçe varmış ağaçta.

— Acaba kim çağırıyor beni?

— Ben çağırıyorum.

Yine kimseyi görememiş. — Sen kimsin? Neredesin?

— Başını ağaca kaldır, göreceksin. Ben bir serçeyim.

— Bir serçe mi?

— Evet, bir serçe kuşu. Hadi, başını ağaca kaldır.

Nesrin serçenin bir kuş olduğunu biliyormuş. Ancak bir kuşun konuşabileceğini o güne kadar hiç görmemiş. Başını ağacın tepesine doğru dikmiş ve gülümsemiş:

— Küçük serçe, benden bir isteğin mi var?

— Senden bir isteğim yok. Sormaya geldim: Senin benden bir isteğin var mı?

Serçe bir anda silkinmiş ve kartal oluvermiş. Nesrin parmağıyla sarayı işaret ederek:

— Şurada bir kız var, demiş adı Neslihan.

Kartal kılığındaki peri:

— Biliyorum.

— Oyleyse onu niçin bahçeye bırakmadlklannı da bilirsin. Ne olur söyle.

— Elbette söylerim. Saraylı kız hasta: Tuhaf bir hastalık bu… Güneşe çıkınca mum gibi erimeye başlıyor. Bu yüzden ancak geceleri gezebiliyor. Bir de haziran ayının on beşinde güneş yakmıyor onu.

Nesrin düşünmüş: “Evet, peri haklı. Neslihan’la bahçede karşılaştığım gün haziran ayının on beşiydi” diye geçirmiş içinden… Sonra sormuş:

— Bu derdine bir çare yok mu?

— Olmaz olur mu? Ama insanlar bilmez.

— Sen biliyorsun demek!

— Tabii.

— Ne olur bana da söyle. Neslihan’a yardım etmek istiyorum.

Peri bir süre düşündükten sonra:

— Bu çok zor bir iş, demiş.

Nesrin yalvarmış:

— Lütfen, ona yardım etmemiz gerek, sayın peri.

Koca kartal ağaçtan inmiş:

— Pekâlâ, demiş. Atla sırtıma.

— Nereye gideceğiz?

— Kaf Dağı denen bir dağ vardırı orada mor bir gül yetişir. Alıp geleceğiz. Saraylı kız üç sabah o gülü koklayacak ve iyileşecek.

Nesrin kartalın sırtına binmiş. Kartal:

— Yum gözünü. Sakın aç demeden açma.

Nesrin periye inanıyormuş. Gözünü sıkı sıkıya yummuş:

— Tamam, yumdum.

Aradan bir dakika geçmemiş, peri:

— Aç gözünü, demiş.

Nesrin gözünü açmış ki ne görsün? Bulutların arasında başını uzatmış bir dağın en sivri tepesinde değil mi!

— Allah’ım, diye bağırmış. Neredeyim?

Kartall görmüş. Gagasında mor bir gül varmış. Yavaşça yere bırakarak cevap vermiş:

— Kaf Dağı’nın tam üstündesin küçük kız demiş.

İşte bu da Neslihan’ı iyileştirecek Olan gül. Biraz dinlendinse hemen geri dönelim.

Nesrin kartalın sırtına binmiş. Kartal:

— Yum gözünü. Nesrin yummuş.

— Aç gözünü. Nesrin gözlerini açmış.

Artık sarayın bahçesindeymiş. Mor gül yanında duruyormuş. Etrafta ne kartal varmış, ne serçe. Biraz ötede babası çalışıyormuş. Babasının yanına gitmiş. Her şeyi anlatmış ona.

Nesrin’in hiç yalan söylemediğini bilen babası kolundan tutup onu saraya götürmüş. Durumu padişaha da anlatmışlar. Mor gülü vermişler. Neslihan tam üç sabah o gülü koklamış.

Sonra da denemek için bahçeye çıkmış. Sıcak bir günmüş. Yakıcı bir güneş varmış. Fakat Neslihan’a hiçbir şey olmamış.

— Yaşasın, diye bağırmış. Artık hasta değilim, kurtuldum…

Nesrin’in kulübesine gitmiş. Boynuna sarılmış:

— Beni sen kurtardın kardeşim, demiş. Bu iyiliğine karşılık ne yapabilirim?

Nesrin saraylı kızın ellerini tutmuş:

— Karşılık beklenerek yapılan iyilik iyilikten sayılmazı demiş. Hiçbir şey istemiyorum. Benimle arkadaş olman yeter.

Tekrar boynuna sarılmış:

— Ölünceye kadar arkadaş olacağız.

Padişah, kızının iyileştiğini görünce Nesrin’in ailesini saraya almış. Birlikte mutlu bir şekilde uzun yıllar yaşamışlar.

Dostluk masalları oku etiketli “Nesrin ve Neslihan’ın Dostluğu” masalını Okudunuz…. Türk masalı Olan bu güzel eğlendirici masal hakkında Yorumlarınız ve paylaşımınız bizim için önemlidir.